Fluitenkruid

Het fluitenkruid (Anthiriscus sylvestris) dankt zijn naam aan het feit dat je van de holle stengel een fluitje kunt maken. De plant is een twijfelgeval qua beoordeling op de meetlat van de onkruiden in het stinzenplantenmilieu. Eind maart of begin april vormt het al flinke pollen fris groen geveerde bladeren. Met zijn groeikracht schiet het dan tere of laagblijvende stinzenplanten voorbij. Veel mensen vinden dit een minder mooie eigenschap van het fluitenkruid. Uitsteken van de vlezige wortels is het advies, plukken kan ook maar dan blijft het terugkomen. Direct na de bloei de bloemschermen plukken zorgt er voor dat de plant niet meer kan uitzaaien. Tot zover de kritische beoordeling van de plant.

Het is afhankelijk van de bodem maar bij een goede kleigrond gaat een hoogte van ruim een meter echt wel lukken. Zodra de fijne witte schermen in bloei komen is het een prachtig gezicht. Veelal wuivend in de wind licht het transparante wit mooi op in de vaak schaduwrijke stinzenparken. Ook in graslanden, langs dijken en bermen is het een veelvoorkomende inheemse soort en is daarmee karakteristiek voor het Friese landschap. Lang leve het fluitenkruid!